در لغت به معنای استوار و آنچه که به آن اعتماد شود و محکم کاری کردن گویند. اصطلاحاً در معانی ذیل بکار رفته است:

الف - در اصطلاح مالی است ( منقول یا غیر منقول ) که وام گیرنده تحت یکی  از صور قانونی ( از قبیل رهن و یا معامله ی با حق استرداد ) آن را نزد وام  دهنده می گذارد و وام می ستاند که اگر در موعد مقرر آن را پس ندهد وام  گیرنده بتواند از محل فروش وثیقه و قیمت آن طلب خود را کلّاً یا بعضاً وصول  کند. بودن وثیقه لازم نیست، یعنی ممکن است وثیقه تحقق پسدا کند و مال مورد  وثیقه در اختیار مالک آن باشد.

ب - مالی که برای تضمین حسن تعهد داده می شود در این صورت این بالفعل و  محققی وجود ندارد ( به عکس رهن و بیع شرط که باید دین در آن ها در حق عقد  بالفعل باشد ).

مثال :

کسی به استخدام به دیگری در می آید و ملکی از خود را به عنوان وثیقه  حُسن اجرای خدمت می دهد و استخدام کننده را وکیل بلاعزل و وصی بعد الفوت  قرار می دهد تا مثلا سه ماه بعد از از ختم خدمت او اگر متوجه ورود خسارتی  از وی شود، از محل فروش آن ملک طلب خود را بردارد.

در اینجا دین بالفعل در حین استخدام وجود ندارد. و دلیل صحت این قرارداد  ماده ١٠ قانون مدنی و ماده ٣٣ قانون ثبت است و عنوان عام معامله با حق  استرداد آن را فرا می گیرد و اجرای این سند وثیقه هم طبق ماده ٣۴ قانون ثبت  خواهد بود.