در لغت به معنی معرفت و شناسایی است و پس از آن به معنی چیزی که در ذهن شناخته شده و مانوس و مقبول خردمندان است به کار رفته است.

در اصطلاح فقها : روش مستمر قومی است در گفتار یا  رفتار. و آن را عادت و تعامل نیز نامند. لازم نیست همه افراد یک قوم آن روش  را داشته باشند تا عرف محقق شود بلکه کافی است که اغلب آنان دارای روش  مزبور باشند و عرف به همین مقدار محقق می شود. در صورت اخیر آن را عرف غالب  و در صورت نخست آن را عرف شایع می نامند.