الف - سند حاکی از تعهد مدیون بپرداخت وجه نقد یا پرداخت جنس ( که کلی  آن جنس بر عهده ی اوست ) مانند سند تعهد پرداخت چند خروار گندم. بیشتر در  معنی اول بکار می رود.

ب - در اصطلاحات ثبتی در معنی مقابل سند شرطی و به طور کلی اسناد مربوط  به معاملات با حق استرداد ( یعنی اسناد ٣٣ و٣۴ قانون ثبت ) بکار می رود.  اجراء سند ذمّه ای ممکن است منتهی به توقیف مدیون شود ولی اجراء سند شرطی  چنین نیست.